انتخابات و ثبات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

یدة اصلی نوشته این است که علاوه بر کارکردهای ایجابی و امنیت‎ساز، چهرة دیگر انتخابات در جمهوری اسلامی پدیدارسازی سطوح مختلفی از بی‎ثباتی سیاسی و بستری برای وقوع رخدادها، مسائل و چالش‎‌های امنیتی و تهدیدات اجتماعی بوده و چنین نقشی متأثر از نوع کنش‌گری و رفتار سیاسی سه ضلع اصلی انتخابات، یعنی نهادهای حاکمیتیِ اجرایی و نظارتی، الگوی رقابت احزاب و جناح‎‌های سیاسی و الگوی رفتار انتخاباتی مردم و گروه‌های اجتماعی می‌باشد. این مقاله در چارچوب رویکرد دیوید ساندرز پیامدها و چالش‎های امنیتی- سیاسی رفتار انتخاباتی مردم و گروه‌های اجتماعی و نیز  تأثیر الگوی رقابت انتخاباتی احزاب و جناح‌های سیاسی را بر شاخص‎های بی‎ثباتی سیاسی (رژیم سیاسی، انسجام سیاسی- اجتماعی) بررسی و ارزیابی می‌نماید.یافته‎های پژوهش نشان می‌دهد در چارچوب الگوی تعامل کنش‌گران انتخاباتی، چرخه‎ای از وضعیت امنیتی در الگوهای سه‎گانه «انتخابات نسبتاً آرام» « انتخابات چالش‌آفرین» و «بحران انتخاباتی» تکرار شده و به نظر می‎رسد با توجه به آسیب‎های نظام انتخابات در ایران، الگوی رفتار انتخاباتی کنش‌گران به سمت وضعیت چالش‎آفرینی و بی‎ثبات‎کنندگی در جریان است.